ของเหลือแบบหรู

เมื่อช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา พ่อกับแม่ไข่ปลาต้องไปออกงาน หึหึ สร้างภาพอีกละ ลืมตัวทุกที จริงๆแล้วไปปาร์ตี้ี้ธรรมดาๆเท่านั้นแหล่ะ งานแรกนี่ไปสังสรรค์ drink drank drunk กับเพื่อนพ่อไข่ปลา ส่วนงานที่สองเป็นเบิร์ธเดย์ปาร์ตี้ของพี่เขยแม่ไข่ปลา แต่ไม่ว่าจะเป็นงานของญาติโยมฝ่ายไหน พ่อไข่ปลาก็ต้อง cook เองอยู่ดี เพราะแม่ไข่ปลาเก่งแต่ช่วยเจ้ากี้เจ้าการอย่างเดียว ถึงแม้ว่าจะลงมือทำอาหารเองไม่เป็น แต่แม่ไข่ปลามักจะมีประโยคที่พ่อไข่ปลาต้อง(ทน)ฟังอยู่เสมอๆ เช่น ไม่ต้องใช้อันนี้เหรอ แล้วทำไมไม่ใส่อันนี้ก่อน น่าจะทำอันนี้ก่อนนะ ฯลฯ ซึ่งแม่ลูกสามก็เคยเห็นมากับตา และยังต้องเตือนสติแม่ไข่ปลาอยู่บ่อยๆว่า "น้องต่อ โอปเค้าถือมีดอยู่นะ" โอปก็จะตอบอย่างใจเย็น เสียงต่ำๆว่า "ไม่เป็นไรหรอกพี่วิตตี้ มีดผมคม" ประมาณว่า โดนเข้าไปก็ไม่รู้สึกหรอก แถมแผลก็สวย บรึ๊ยยยย
เอ๊...ไหงมาเรื่องนี้ได้ วกกลับไปเรื่องเมนูของพ่อไข่ปลาต่อละกัน

สำหรับปาร์ตี้แรก พ่อไข่ปลาทำ Fusilli Bolognese (ชื่อฝรั่งนี่มันไฮโซจริงๆ) หรือเรียกอีกอย่างนึงว่า พาสต้าเส้นเกลียวซ้อสหมู (ทำไมพอเป็นภาษาไทยแล้วมันบ๊านบ้าน) เรื่องของเรื่องคือ เมื่อประมาณเดือนกว่าๆมาแล้ว พ่อไข่ปลาได้มะเขือเทศมาถุงนึง ตั้งใจมากว่าจะเอามาทำซ้อส และจะแยกเป็นถุงๆไว้ในฟรีซเซอร์ เพื่อที่ว่าเวลาแม่ไข่ปลาหิว แค่เอา่เนื้อสัตวใส่์ลงไปเคี่ยวอีกแป๊บนึง ก็กินได้แล้ว หึหึ ผ่านไปเป็นเดือน ถุงซ้อสอยู่ครบ พ่อไข่ปลาบ่นแทบทุกวันว่าเมื่อไหร่จะทำกินเองมั่ง พอเพื่อนโทร.มานัด แม่ไข่ปลาเลยได้โอกาสเหมาะ ออกไอเดียกลโกงไปว่า "ฮันนี้ทำพาสต้าไปสิ" แถมยัง(กล้า)พูดต่อไปอีก "มีซ้อสอยู่แล้วนิ ใส่เนื้อไปอีกแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว" สำมะเร็จ (ไม่รู้ว่าหลงกลจริงๆหรือขี้เกียจด่าเราก็ไม่รู้) ฮันนี้ก็ออกไปซื้อหมูสับ เพราะเพื่อนคนนึงไม่กินเนื้อ แล้วก็กลับมาทำซ้อสหมูหม้อเ้บ้่อเริ่ม (ก็เอาถุงเล็กๆมาใส่รวมกันนั่นแหล่ะ) พร้อมลวกเส้นเกลียวอีก 2 ห่อใหญ่ ที่เลือกเส้น fusilli เพราะนอกจากจะกินง่ายแล้ว ยังชอบที่ซ้อสมันไปอยู่ตามเกลียวของเส้น เวลาตักใส่ปากก็เลยจะได้ทั้งรสชาติของเส้นและของซ้อสพร้อมๆกัน (มีหลักการนะเนี่ย) จะชมฝาละมีตัวเองตรงๆก็เกรงใจ แต่เอาเป็นว่า ตอนแยกย้ายกันกลับบ้าน เพื่อนๆแย่งกันจะใส่กล่องไปฝากลูกฝากเมียที่บ้านกันยกใหญ่ ทำเอาพ่อไข่ปลาหน้าบานอย่างเห็นได้ชัด

ส่วนเบิร์ธเดย์ปาร์ตี้ของพี่เขย ตอนแรกพ่อไข่ปลาจะทำอาหารที่เข้ากับหน้าตา เนื้อย่างเกาหลี แล้วด้วยสัญชาติญาน(หรือสันดานก็ไม่รู้)แม่ไข่ปลารีบทักท้วงว่า "เนื้อน่ะ ทำไม่นานหรอก แต่จะเสียเวลาตอนที่ทำน้ำจิ้ม เพราะต้องปั่นนู่นปั่นนี่" (ตามล้างเครื่องครัวจนจำได้) พ่อไข่ปลาเลยหันมาถามด้วยหน้าตาเบื่อหน่าย "แล้วฮันนี้อยากกินอะไรอ่ะ" "อืม...(คิดนิดนึงพองาม) เนื้อผัดพริกไทยดำใส่ bell pepper" (แต่มีรีเควสท์ชนิดผัก) เข้าใจว่าพ่อไข่ปลาคงเห็นด้วย เพราะไม่เห็นพูดอะไร แต่งตัวออกไปซื้อ material กลับมา cook ใส่ container เอาไปกินที่บ้านพี่เขย แล้วก็ขายดีตามคาด วิดน้ำราดข้าวกันจนกันดาร ตอนแรกก็กังวลกันว่า เนื้อจะเหนียวมั๊ย เพราะปกติแล้วถ้าอยากจะได้เนื้อดีหน่อย ต้องไปซื้อที่วิลล่า แต่คราวนี้ไม่มีเวลา เลยไปซื้อเนื้อสันในจากท๊อปส์ ซึ่งนุ่มใช้ได้เลยทีเดียว

ที่บอกว่าของเหลือแบบหรู มันเป็นผลพวงมาจากการทำอาหารไปทั้งสองปาร์ตี้นี่แหล่ะ คือเื่มื่อวันก่อน แม่ไข่ปลางอแง ไม่อยากออกไปทานข้าวนอกบ้าน แล้วก็ไม่อยากจะสั่งอะไรมาทาน พ่อไข่ปลาเลยไปมุดๆอยู่แถวตู้เย็น ซักแป๊บก็ขนของออกมากองๆข้างนอก เลยรีบถามตามนิสัยเจ๋อทุกเรื่อง
"ฮันนี้จะทำอะไรเหรอ" คำตอบสั้นและได้ใจความว่า "ทำของเหลือ..มั่วๆเอา" มามุขนี้ เราเลยไม่รู้จะวิจารณ์ หรือค้านยังไงดี พอดียุ่งๆพริ้นต์งานอยู่ด้วย เลย(ฝืนใจ)ปล่อยพ่อไข่ปลาให้มั่วไปคนเดียว ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ก็มีอาหารของเหลือแบบหรูมาวางอยู่ข้างๆ หน้าตาแบบนี้...










เสต๊กเนื้อสันใน
โดยมี side dish เป็นพาสต้าผัดกับ
bell pepper ใส่เบค่อนและเห็ดหอม
(ของเหลือทั้งน้านนน)





แต่ก็ยังฟาดกันไม่เหลือซาก แบบนี้...



เฮ้อ...
เมื่อไหร่จะมีคนชวนไปปาร์ตี้อีกน้า
แม่ไข่ปลาจะได้มีลาภปากหรูๆแบบนี้อีก




เรื่องตอนนี้้ ไม่ต้องทำเนียนเอารูปห้องน้ำมาอวดอ้างเสน่ห์ปลายไม้ขัดกับแม่บ้านสูงวัย เอ้ย! สมองไวทั้งหลาย (อิอิ) แต่่เอาอาหารที่พ่อไข่ปลาทำมาอวดเท่านั้นเอง ซึ่งก็ยังไม่ใช่ฝีมือตัวเองอยู่ดี หุหุ